നന്ദിത എന്ന ഈ കവയത്രി വരച്ച് കാട്ടിയിരിക്കുന്ന ഈ ഹൃദയ സംഭാഷണം, ഒരു കാമുകിയുടെ നഷ്ട സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചിതയാണോ????
============================================================
എന്റെ വൃന്ദാവനം ഇന്നു
ഓര്‍മകളില്‍ നിന്നെ തിരയുകയാണു;
അതിന്‍റെ ഒരു കോണിലിരുന്നു
ഞാന്‍ നിന്നെ മറക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുകയും
ഹൃദയവും മനസ്സും രണ്ടാണെന്നൊ ?
രാത്രികളില്‍ നിലാവു വിഴുങ്ങിതീര്‍ക്കുന്ന കാര്‍മേഘങ്ങള്‍;
നനഞ്ഞ പ്രഭാതങ്ങള്‍;
വരണ്ട സായാഹ്നങ്ങള്‍
ഇവ മാത്രമാണു
ഇന്നെന്‍റെ ജീവന്‍ പകുത്തെടുക്കുന്നെടുക്കുന്നത്
എനിക്കും നിനക്കുമിടയില്‍
അനന്തമായ അകലം.
എങ്കിലും നനുത്ത വിരലുകള്‍ കൊണ്ടു
നീയെന്‍റെ ഉള്ളു തൊട്ടുണര്‍ത്തുമ്പോള്‍
നിന്‍റെ അദൃശ്യമായ സാമീപ്യം ഞാനറിയുന്നു.
പങ്കു വയ്ക്കുമ്പൊള്‍
ശരീരം ഭൂമിക്കും
മനസ്സു എനിക്കും ചെര്‍ത്തു വച്ച
നിന്‍റെ സൂര്യ നേത്രം
എന്റെ ആകാശം നിറഞ്ഞു കത്തുകയാണ്
മനസ്സു ഉരുകിയൊലിക്കുമ്പൊള്‍
നിന്‍റെ സ്നേഹത്തിന്‍റെ നിറവു
സിരകളില്‍ അലിഞ്ഞു ചേരുന്നു
ഇപ്പൊള്‍ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കുകയാണ്-
നിന്നെ മറക്കുകയെന്നാല്‍ മൃതിയാണെന്നു
ഞാന്‍, നീ മാത്രമാണെന്നു
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment